Płaskorzeźba, 50 x 27 cm
2024
Praca, będąca refleksją nad architekturą postmodernistyczną, zawiera w sobie ponadczasowy ładunek estetyczny. Dzieło na pograniczu malarstwa i rzeźby, uwodzi kolorem i kompozycją.
Tematem cyklu Kompozycji architektonicznych jest problematyka polskiego postmodernizmu, odnosząca się do myśli zawartej w Źle urodzonych Filipa Springera. Jego książka to analiza twórczych postaw oraz sposobu realizacji przedsięwzięć architektonicznych, wynikających z uwarunkowań polityczno-gospodarczych. Springer podnosi problem niszczenia określonej architektury. Podczas jednej z podróży Marka Woźniczki i Filipa Springera padło hasło ,,źle urodzone” i dotyczyło ono architektury modernistycznej, powstałej w systemie gospodarki nakazowo-rozdzielczej, kojarzonej z peerelowską bylejakością. Można więc zaobserwować pewien schemat krytycznego podejścia, wręcz niechęci do historii najnowszej, tego co właśnie się skończyło, ,,wyszło z mody’’: staje się w opozycji do tego i skazuje na swego rodzaju banicję. W efekcie niechciana architektura podupada, albo zostaje poddana celowej destrukcji. Cykl Kompozycji architektonicznych jest odniesieniem do tego właśnie problemu, zobrazowanego historią Solpolu, który był głównym punktem odniesienia podczas mojej pracy nad obrazami. Stanowi on dla mnie swego rodzaju symbol architektury okresu transformacji ustrojowej. W obecnych czasach, jako ,,źle urodzony’’ odbieram właśnie postmodernizm. Architektura PRL-u nie budzi już takich emocji jak ponad dekadę temu, kiedy wydana została książka Springera. W moim odczuciu przechodzi już na stronę historii, której się nie kwestionuje. Nabraliśmy do niej większego dystansu i akceptujemy ją, a przynajmniej pozostajemy bardziej obojętni, niż niechętni. Postmodernizm jako ,,historia najnowsza’’, znajdujący się między tym co teraz, a historią ,,bezpieczną”, budzi ogólną niechęć i wszystkie zaobserwowane przez Springera zjawiska, przekładają się na ten okres.
Więcej prac artystki na www.onarte.pl
