drzeworyt na bibule, oryginalnie poklejony wzdłuż górnej krawędzi na tekturę introligatorską, papier lekko zażółcony, 13 x 11 cm
Rycina dodana do wileńskiego miesięcznika "Południe" w 1923 r., towarzyszyła obszernemu artykułowi poświęconemu drzeworytowi międzywojennemu.
literatura.: Wystawa pośmiertna prac Władysława Skoczylasa, Kraków 1935, poz. 19.
Edukację artystyczną Wł. Skoczyłas rozpoczął w 1901 roku w wiedeńskiej Kunstgewerbeschule. W 1904 r. wstąpił do krakowskiej ASP, gdzie studiował malarstwo pod kierunkiem T. Axentowicza i L. Wyczółkowskiego. Następnie wyjechał do Paryża, by uczyć się w atelier rzeźbiarskim Emile’a Bourdelle’a. Przez pewien czas studiował także na Akademii Sztuk Graficznych w Lipsku. Od 1908 r. uczył w zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego. Współpracował ze Stowarzyszeniem Tkackim „Kilim”, był także członkiem Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”. Najbardziej znany jest z drzeworytów o tematyce zaczerpniętej z tradycji podhalańskiej. Aktywnie popularyzował tą najstarszą technikę graficzną nie tylko poprzez twórczość własną, ale także rozprawy naukowe: „Drzeworyt, jego istota i historia” oraz „Drzeworyt ludowy w Polsce”. Jego wystawy indywidualne organizowały m.in.: warszawska Zachęta, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, Salon Sztuki Arcta w Poznaniu, Salon Związku Polskich Artystów Malarzy, TPSP w Krakowie oraz Salon Sztuki Czesława Garlińskiego.
