Talar, 1766 FS, Warszawa; Aw: Popiersie króla w zbroi w...

monety koronne, Talar, 1766 FS, Warszawa; Aw: Popiersie króla w zbroi w prawo, STANISLAUS AUGUSTUS D G REX POL M D LITHU; Rw: Ukoronowana, owalna, pięciopolowa tarcza herbowa, całość otoczona wieńcem z liści palmowych i dębowych ze wstęgą z napisem PRO FIDE LEGE ET GREGE i z Orderem Orła Białego, po bokach Orderu litery F - S (Fryderyka Wilhelma Sylma, mincerza), X EX MARCA PURA - COLONIEN 1766; Davenport 1618, H-Cz. 3062, Kop. 2456 (R2), Kurp. (1764–1864) 279 (R1), Parchimowicz SAP 32.a9, Plage 380, Berezowski 15 zł, Tyszkiewicz 5 mk; srebro, 27.99 g; minimalnie niedobity, ale piękny egzemplarz, patyna.
W okresie elekcji po śmierci Augusta III podstawowym żądaniem szlachty stał się powrót do emisji własnych pieniędzy. Postulat ten został umieszczony w uchwałach sejmu konwokacyjnego. Precyzując “Pacta Conventa” uchwalono, by obarczyć nowego króla obowiązkiem uruchomienia nowej mennicy. Stanisław August, który interesował się sztuką menniczą od dawna, będąc częstym gościem w mennicy drezdeńskiej, potraktował zobowiązania poważnie. W jego koncepcji nowa moneta miała być nie tylko najlepszą, pod względem kruszcu, ale też najpiękniejszą monetą w tej części Europy.
Na początku 1765 roku, król powołał Komisję Menniczą pod przewodnictwem Andrzeja Zamojskiego i Adama Czartoryskiego. Zadaniem Komisji było prowadzenie aktywnej polityki monetarnej, zorganizowanie mennicy, wprowadzenie do obiegu dobrego pieniądza i wycofanie kursujących wciąż tymfów i boratynek. Zadanie było niezwykle trudne, jako że od osiemdziesięciu lat kraj nie posiadał własnych mennic, brakowało więc znawców i ekspertów na każdej płaszczyźnie techniki menniczej. Z tego też powodu produkcja pierwszych talarów, datowanych na rok 1766, była zadaniem trudnym. Duża średnica oraz wysoki relief powodowały duże naprężenia przy wybijaniu, przez co pękały stemple. Dla talara z roku 1766 zużyto co najmniej 15 par stempli, które posłużyły do wyprodukowania, wedle dokumentów, 77.618 egzemplarzy.