Władysław HASIOR (1928-1999), Scena w parku, 1986

technika własna, asamblaż, druk barwny, lustro, olej, sklejka;
73 x 147 x 7 cm (wymiar całości kompozycji w autorskiej oprawie);
opisana i sygnowana na odwrocie na nalepionej autorskiej nalepce: SCENA W PARKU/1986R./Hasior Wł 147/73/7 (napis odręczny).

„Konglomerat wpływów skłania do ustalenia ich proweniencji. Robiono to już wielokrotnie, raz uznając że dominantą jego kompozycji są nawiązania do tradycji ludowej i chrześcijańskiej, innym razem szukając podobieństw z Rauschenbergiem, ze sztuką prymitywną Afryki. Współzależności te można analizować oddzielnie, ale niewiele z tego wyniknie. Dopiero ich suma definiuje twórczość Hasiora. Przybliża ją natomiast świadomość faktu, że artysta ten wychowany w otoczeniu naturalnym, w trwającej jeszcze tradycji odpustów, jarmarków, zanikającej, ale pamiętnej wierze w gusła i czary, w przedziwnej symbiozie stereotypów mieszczańskich z sakralną plastyką góralską odkrył samodzielnie to, co stanowiło podstawę narodzin sztuki - odkrył magię. Od tego momentu postępuje tak, jak czyniono kiedyś w Europie, w Afryce, jak czynią twórcy kultury popularnej, dla których podobizna aktorki filmowej, idola piosenki, reklama coca-coli jest tym, czym dla innych była maska murzyńskiego bożka. Z końcem lat siedemdziesiątych, na początku lat osiemdziesiątych jego sztuka staje się coraz bardziej wysublimowana, estetyzująca, kolorowa. Wchłania i przetwarza kicz religijny i kicz świecki, adaptuje to, co zalewa nas za pośrednictwem masmediów, kształtuje zbiorową wyobraźnię (…).”
Lit.: M. Hermansdorfer, Kolekcja Polskiej Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Wrocław 2010, s. 43.