Jacek Sempoliński (1927 - 2012), Czaszka, 1996

olej, płótno, 120 x 89 cm, sygnowany i opisany na odwrocie: 'Sempoliński|marzec'96|Czaszka'



W czasie wojny uczył się w Warszawie malarstwa w konspiracyjnej szkole im. K. Krzyżanowskiego. W 1951 skończył warszawską ASP, dyplom otrzymał w 1956. Był profesorem na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego warszawskiej Akademii. Był również eseistą, krytykiem sztuki, scenografem. Był współautorem polichromii na kamieniczkach Rynku Starego Miasta w Warszawie. Laureat jednej z głównych nagród Podczas legendarnej wystawy w Arsenale (1955). W 1977 otrzymał Nagrodę im. J. Cybisa. Prace w kolekcjach muzealnych, m.in.: Muzeum Narodowe w Warszawie, Kielcach, ASP w Warszawie. Monograficzną wystawę artysty zaprezentowała warszawska Zachęta w 2002 r. Od lat 60. łączył motywy zaczerpnięte ze studiów pejzażu i architektury z rozwiązaniami kolorystycznymi i fakturowymi bliskimi abstrakcji aluzyjnej (cykle Łysica, Wiązy w Mąchocicach). W latach 70. skupiał uwagę na wyabstrahowanych problemach koloru, światła, przestrzeni malarskiej, faktury, dla których wszakże natura nadal pozostaje czytelnym punktem wyjścia (cykle Światło i mrok, Łąka – zachód słońca, Studium przestrzeni).