Bogdan KORCZOWSKI (ur. 1954), Orbium coelestium, 2009/2010

olej, płótno; 116 x 90 cm;
sygn. p. d.: KORCZOWSKI;
na odwrocie opisany: ORBIUM COELESTIUM / 2009 (czerwienią),
8 / C / 26 [w kole] / KORCZOWSKI (zielenią) / MUSEE EVRY ponadto
na krośnie malarskim drukowana nalepka z opisem: Bogdan
Korczowski / "Orbium Coelestium" 2009/2010 / Technique mixte sur toile.

W 1978 ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych w pracowni prof. Włodzimierza Kunza. W 1980 roku osiedlił się w Paryżu. W 1985 roku otrzymał dyplom Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w pracowni Abrahama Hadada. Za swoją działalność
artystyczną został wyróżniony w 1986 roku nagrodą Rady Regionu Ile-de-France. W latach 1986-1995 regularnie przebywał i wystawiał w Nowym Jorku, gdzie w 1988 roku otrzymał stypendnium Fundacji Pollock-Krasner. W czerwcu 1989 roku odbyła się w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuk Pieknych w Warszawie wystawa monograficzna pt.: Korczowski / Malarstwo. W 1998 roku Instytut Polski w Paryżu zorganizował retrospektywną wystawę artysty.
Korczowski tworzy własny świat, w którym różne kultury i ich tradycje mieszają się z żywiołami naturalnymi. Poczynając od wczesnych prac artysta umieszcza na swych płótnach wyolbrzymione symbole i ideogramy. Jego duchowym mistrzem jest Tadeusz Kantor, którego artysta spotkał w 1970 roku. Właśnie jemu Korczowski kilkakrotnie poświęcił swoje wystawy, a zwłaszcza dużą serię prac na kartonach zatytułowaną: Karonteka.

"Różnokolorowe farby grubo i nieregularnie pokrywają płótno. Artysta nakłada je gwałtownymi, spontanicznymi pociągnięciami, jakby wynikającymi z impulsów wewnętrznych, potęgującymi wrażenie ekspresji obrazu. Często nadmiar użytej farby spływa po powierzchni
obrazu, tworząc pionowe, chaotyczne i nieregularne linie. Te "nieprzewidziane" strugi pogrubiają jeszcze gęstą, zawiesistą fakturę płócien. Paryska krytyk sztuki Muriel Carbonnet, pisząc o malarstwie Korczowskiego, nazywa je "prawdziwym chromatycznym pijaństwem". Jego nastrojotwórcze barwy, ich ekspresywność i dynamizm, sprawiają, iż abstrakcyjny koloryzm artysty nabiera wymiaru emocjonalnego."
(źródło: culture.pl)