Alfred LENICA (1899-1977), Bez tytułu, 1967

technika własna, gwasz, papier; 50 x 65 cm;
sygn. p. d.: Lenica [pisakiem];
opisana na odwrocie: ALenica / 1967 / PARIS – Warszawa [pisakiem].

Alfred Lenica uznawany jest za autora pierwszego w Polsce płótna taszystowskiego
– obrazu „Farby w ruch” z 1949 roku. Był jednym z członków
założycieli poznańskiej grupy artystycznej 4F+R (Forma, Farba, Faktura,
Fantastyka + Realizm). W 1948 roku uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej
w Krakowie. Pochodzący z Poznania malarz, z wykształcenia
skrzypek, przemycał w twórczości artystycznej zamiłowanie do harmonii
barw, które jak wspomina Bożena Kowalska, kształtowały emocje odbiorcy:
„Czasem zaś sama harmonia kolorów potrafi trafnie oddać nastrój radości,
smutku czy wojennej grozy, z dużą sugestią działając na odbiorców”. Malarz
formuje strukturę malarską za pomocą swobodnie ściekających farb, rozbryzgów,
chlapnięć. Eksperymentuje również z innymi materiałami i technikami,
jak lakiery i collage. By uzyskać charakterystyczny sposób malowania
obrazu korzysta z narzędzi pozwalających na precyzyjne wybieranie już
naniesionej farby tworząc tym samym linearne, swobodnie kształtowane
kompozycje. Lata 40. i 50. XX wieku to szczyt twórczych i nowatorskich
rozwiązań formalnych w kreacji dzieł malarza. Obrazy Alfreda Lenicy intensyfikują
empiryczne doznania widza.