PRO ARTE et STUDIO R. I z. 1 1916 debiut - Edward BOYÉ, Wyspiański

Pierwszy zeszyt pierwszego rocznika. Wydany na papierze żeberkowym. Okładka i winiety Jana Ogórkiewicza, drzeworyty Tadeusza Gronowskiego.

Debiuty m. in.:
Edward Boye, Julian Ejsmond,
QUI PRO QUO.
O nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego. Próba rozbioru krytycznego.
Tadeusz Cieślewski Syn: Stefan Norblin wystawa prac w T. Z. SZT. P. - krytyka artysty etc.

Pro Arte et Studio – (z łac. 'sztuce i nauce') – miesięcznik młodzieży akademickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po raz pierwszy ukazał się w marcu 1916 roku. Redaktorem przez kilkanaście początkowych miesięcy był Edward Boyé. Na początku pismo było eklektyczne: estetyzujące i tradycjonalistyczne. Pomimo to już wtedy drukowali na jego łamach Jan Lechoń i Julian Tuwim. Jednak już w 1917 roku (miała wtedy miejsce rewolucja pałacowa w redakcji) profil pisma lekko się zmienił, zwiększyły się wpływy formującej się już wtedy grupy preskamandryckiej. W skład kierownictwa pisma wchodzili wtedy Mieczysław Grydzewski, Jan Lechoń, Władysław Zawistowski, Zdzisław Dytel i Zygmunt Karski. W piśmie dominowały już dążenia, które później określiły skamandrycki model poezji. Po burzy spowodowanej publikacją Wiosny Tuwima i dalszych zmianach w składzie redakcji (od listopada 1917 roku do marca 1918 roku) dominacja Skamandrytów była już zdecydowana. W styczniu 1919 roku czasopismo zmieniło nazwę na „Pro Arte”, a jego redaktorem naczelnym został, aż do ostatniego numeru, który ukazał się we wrześniu 1919 roku, Jan Lechoń. W tym czasie pismo nabrało bardziej antytradycjonalistycznego charakteru. Główną rolę odgrywali w nim Mieczysław Grydzewski oraz piątka poetów: Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński.

 EDWARD BOYÉ (1897 - 1943) Od 1915 do 1918 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1916-1917 redagował i wydawał czasopismo „Pro Arte i Studio”, na którego łamach również debiutował w 1916 wierszem Przedśpiew (z. 1). Następnie kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1919 uzyskał magisterium a w 1920 doktorat. W 1921 ogłosił jedyny tom wierszy Sandał skrzydlaty. Artykuły na temat literatury włoskiej, hiszpańskiej i francuskiej oraz przekłady z tych literatur drukował m.in. w „Wiadomościach Literackich” (1924-28), „Głosie Prawdy Literackim” (1927-33) „Pionie” (1933-34), wydawał też swoje szkice w formie książkowej (Wielkie kurtyzany renesansowe w 1932, Cienie tronu hiszpańskiego w 1933); wiersze publikował m. in. w „Cyruliku Warszawskim” (1930). Od 1928 był tłumaczem i redaktorem Biblioteki Literatury Hiszpańskiej wydawanej przez Rój, nadto publikował liczne przekłady z literatury włoskiej i francuskiej. Był członkiem Polskiego PEN Clubu; w 1937 otrzymał nagrodę PEN Clubu za przekłady z języków obcych. W okresie II wojny mieszkał w Warszawie. Tłumacz m.in.: Boskiej Komedii Dantego.

Oprawa wydawnicza, kartonowa z drzeworytem