Gloger, Rok Polski, Warszawa 1900 r. I wydanie, oprawa Puget

Rok polski : w życiu, tradycyi i pieśni ; przedstawił Zygmunt Gloger.

Warszawa : Jan Fiszer, [1900] (Kraków : druk W. L. Anczyca i Spółki).

[4], 384, [1] s. : il. ; 27 cm.

Oprawa z epoki, półskórek (wariant oprawy wydawniczej?)

Pierwsze wydanie pomnikowego dzieła Jana Glogera z ilustracjami Michała Elwiro Andriollego. Niesygnowana oprawa introligatorni Jana Pugeta. Szeroki półskórek imitujący skórę węża ze złoconym szyldzikiem na grzbiecie i charakterystyczną tytulaturą na granatowym płótnie lica oprawy. Górne obcięcie bloku złocone. Stare znaki własnościowe: "Biblioteka rodziny Witaczków". Na stronie przedtytułowej odręczna dedykacja z 5.IX.1943 r. o treści: "Panu Dyrektorowi w dowód wdzięczności ofiaruje Maria Kościńska".

Oferowany egzemplarz należał do Henryka Witaczka (1901-1978)  przemysłowca, przedsiębiorcy, innowatora i pioniera w dziedzinie jedwabnictwa w Polsce, którego ołówkowy, odręczny wpis własnościowy umieszczony jest na stronie tytułowej.

Rodzina Witaczków założyła i prowadziła w Milanówku pod Warszawą Centralną Doświadczalną Stację Jedwabniczą - przedsiębiorstwo o charakterze badawczym, zajmujące się wytwarzaniem jedwabiu, nauką hodowli jedwabników i sadzenia drzew morwowych. Witaczkowie prowadzili kursy dla hodowców, wydawali podręczniki, przygotowywali odczyty i konkursy. Stacja Jedwabnicza prowadziła również wysyłkę sadzonek morw dla hodowców w całym kraju oraz skup kokonów. Na drewnianych krosnach wytwarzano jedwab, wykorzystywany do szycia odzieży oraz spadochronów dla lotnictwa. W latach 30. jedwab z Milanówka cieszył się dużą renomą. W eleganckich sklepach Warszawy można było nabyć tkaniny sukienkowe, koszulowe, bieliźniane, atłasy, tafty, szale i szaliki, żakardowe krawaty, apaszki i chusteczki do butonierki z „Milanówka”. Ze Stacją Jedwabniczą współpracowała akademia sztuk pięknych, projektując wzory tkanin o wysokich walorach. W czasie wojny Stacja Jedwabnicza działała pod zarządem komisarycznym, przestawiając pracę na włókno z wiskozy. Stacja Jedwabnicza stała się azylem dla wielu ludzi, chroniąc ich przed wywiezieniem na przymusowe roboty dzięki zaświadczeniom o zatrudnieniu. Na kilku warsztatach z przędzy odpadowej wytwarzano nadal jedwabne żakardy i szaliki, sprzedając je na czarnym rynku. W 1942 roku zaczęto ręcznie zdobić tkaniny jedwabne. Witaczkowie bardzo angażowali się w działalność społeczną, goszcząc wielu uchodźców z Warszawy, literatów (Maria Dąbrowska, Anna Kowalska, Ewa Szelburg-Zarembina, Stefan Krzywoszewski, Ferdynand Ossendowski), artystów. Sierociniec ks. Baudouina, wyrzucony z Warszawy w 1944 r., znalazł wraz z opiekunami azyl na terenie fabryki. Po wojnie przez trzy lata „Milanówek” działał na przedwojennych zasadach. Nastąpiła jednak likwidacja sklepów „Milanówka” i nakazano produkcję tkanin z włókna sztucznego. W 1948 państwo przejęło własność Stacji Jedwabniczej i pozbawiło jej założycieli funkcji kierowniczych, zaś Henryk Witaczek został aresztowany i poddany represjom ówczesnego reżimu komunistycznego. Powstały Zakłady Jedwabiu Naturalnego „Milanówek”

Niewielkie ubytki i uszkodzenia górnej krawędzi grzbietu oprawy. Przetarcia i drobne uszkodzenia dolnej i górnej części grzbietu oraz narożników. Zaplamienia płótna lica oprawy.

Wyjątkowy egzemplarz z ciekawą proweniencją.