Litografia barwna na papierze welinowym Arches. Wymiary 56 x 38 cm
Sygnowany na płycie: Maurice Utrillo V; l.d. ołówkiem: 247/275
Podpisany ołówkiem przez Jeana
Fabrisa, poświadczony jego pieczęcią na odwrocie
Wydanie poświadczone suchą pieczęcią S.P.A.D.E.M,
a także suchą pieczęcią atelier Maurice Utrillo.V
(Jean Fabris, francuski historyk sztuki i sekretarz wdowy po malarzu)
W XIX wieku na wzgórzu Montmartre
pracowało 30 młynów, służących do różnych celów – mielono zarówno zboże
jak i przeciskano na wino zbiory winogron. Les moulin de Montmartre
mełły również wapienie na gips, kamienie czy cebulę na potrzeby
perfumerii. Na szczycie rue Lepic tych młynów było kilkanaście. Do dziś
zachowały się tylko dwa Blute-fin z 1662 roku oraz Radet z roku 1717. Te dwa młyny połączone w jeden składają się na miejsce zwane “Moulin de la Galette”.
W 1809 roku młyny zostały zakupione przez rodzinę Debray. Galette
to była zbożowa bułka sprzedawana przez właścicieli – zwykle z
dodatkiem szklanki mleka. Bułka zyskała taką sławę, iż nazwano w ten
sposób miejsce jej produkcji. W 1830 roku mleko zastąpiono winem,
głównie, lokalnym z Montmartre, a Moulin de Galette przekształcono w kabaret.
Paryżanie odwiedzali Montmartre aby
nacieszyć się prostymi rozrywkami w wiejskiej wówczas części miasta.
Przy kieliszku wina, świeżym pieczywie mogli wypoczywać ciesząc swe oczy
wspaniałą panoramą miasta i Sekwany rozpościerająca się ze wzgórza.
Maurice Utrillo, właśc. Maurice Valadon (1883-1955) – francuski malarz i grafik, przedstawiciel
École de Paris.
Był nieślubnym synem artystki i modelki Suzanne
Valadon. W wieku 7 lat adoptował go kataloński krytyk sztuki Migueal
Utrillo y Molina. Alhokolik od dziecka, cygan błąkający się między
knajpami Montmartre’u a izbami wytrzeźwień i szpitalami dla umysłowo
chorych.
Zaczął malować w ramach terapii zwalczania alkoholizmu w
wieku 18 lat. Do 1903 namalował już setki widoków paryskiego
przedmieścia Montmagny. Jego pierwsze obrazy zdradzają wpływy Camille’a
Pissarra i Alfreda Sisleya (tzw. okres Montmagny). W 1909 jego obraz
znalazł się na Salonie Jesiennym. W tym czasie przestał tworzyć w
plenerze w sposób impresjonistyczny i zaczął malować z pocztówek.
Skoncentrował się na przedstawianiu białych budynków za pomocą kleju,
gipsu i białej farby. Powstały wtedy jego najwybitniejsze obrazy. (tzw.
okres biały 1908-14). Następna faza twórczości charakteryzuje się
jaskrawymi kolorami i większym akcentem na linię oraz nowym tematem:
kobiety spacerujące po ulicy widziane plecami do widza (tzw. okres
cloisonné 1914-20). Po 1920 tworzył obrazy wielobarwne, ale o mniejszych
walorach artystycznych (tzw. okres barwny).
W 1912 uczestniczył w
wystawie sztuki francuskiej w Monachium. W 1913 miał swoją pierwszą
wystawę indywidualną. W 1924 wskutek postępującej choroby alkoholowej
trafił do więzienia i usiłował popełnić samobójstwo. W 1928 został
odznaczony Legią Honorową. W 1935 roku ożenił się z Lucie Valore,
francuską aktorką, która wcześniej przyjaźniła się z jego matką.
Był
malarzem niezwykle płodnym. Tylko w czasie I wojny światowej namalował
1200 obrazów olejnych. Katalog pośmiertny jego dzieł wymienia ponad 3500
obrazów. Głównym tematem prac artysty stał się pejzaż miejski (wąskie,
ubogie uliczki, zaułki paryskie, szare mury, małe miasteczka,
prowincjonalne kościółki). Malował też portrety i martwe natury.
Sporadycznie zajmował się scenografią: w 1926 wykonał dekoracje dla
zespołu Balety Rosyjskie Sergiusza Diagilewa, w 1948 współpracował z
Operą Komiczną w Paryżu. Zmarł na zapalenie płuc.
