[Łada Zabłocki Tadeusz] Poezje Tadeusza Łady-Zabłockiego wydał Romuald Podbereski
Petersburg : [s.n.], 1845 (Petersburg : w Drukarni Karola Kraja).
[13], 236, [4] s., [1] k. portr. ; 24 cm.
Frontypis z portretem autora (litografia Karola Żukowskiego wg rysunku z natury w Tyfilisie).
Oprawa półskórek z epoki. Ubytek dolnej części grzbietu.
Tom
poezji Tadeusza Łada Zabłockiego (1811-1847) pochodzącego z
witebszczyzny poety i kaukaskiego zesłańca. Po ukończeniu
witebskiego gimnazjum rozpoczął studia na Uniwersytecie
Moskiewskim, z którego po dwóch latach został usunięty.
Aresztowany w 1833 roku za nieprawomyślność, po procesie w latach
1835-37 został skazany na karę wcielenia jako szeregowiec
do Korpusu Kaukaskiego na okres 24 lat. Uczestniczył w krwawych i
okrutnych kampaniach podczas wojen kaukaskich na terenie Dagestanu i
Czeczenii. Najczęściej przebywał w Tyfilisie (dzisiejszym Tbilisi)
gdzie uczył się miejscowych języków, pisał i tłumaczył,
utrzymując szerokie kontakty z miejscową inteligencją.
Korespondował z Józefem Ignacym Kraszewskim, który opublikował w
„Athenaeum” fragmenty jego poezji. W 1844 roku otrzymał
awans na chorążego, dający prawo do uzyskania dymisji z wojska.
Zdecydował się pozostać na Kaukazie, gdzie otrzymał nominację na
stanowisko zarządcy Kulpińskich Kopalni Soli. Zmarł na cholerę w
Kulpach w Armenii, u podnóża Araratu na granicy tureckiej, w 1847
roku.
Oferowane,
jedyne za życia autora wydanie Poezji, nie przyniosło mu
zadowolenia. W liście do Kraszewskiego tak pisał o wydawcy:
„najhaniebniej mię oszwabił, bo naraziwszy (...) na stratę
kilkuset rubli sr[ebrem] zagrabił całe wydanie i korzysta z niego”.