[Odręczna dedykacja autora]. Lechoń Jan, Srebrne i czarne. Wydanie 1.

Srebrne i czarne. Warszawa, 1924. Tow. Wyd. „Ignis" (E. Wende i Ska) Sp. Akc., druk Zakł. Graficznych B. Wierzbicki, s. 24, [1], 25 cm, opr. wyd. brosz. 

Na k. przedtyt. odręczna dedykacja autora z 20 marca 1925 r: „Drogiemu Państwu Wandzie i Eugeniuszowi Artwińskim z wierną przyjaźnią i najgłębszą wdzięcznością oddany Jan Lechoń”. Wydanie 1.  Drugi i ostatni tomik poetycki Lechonia wydany w okresie międzywojennym, nagrodzony w 1925 r. przez Polskie Towarzystwo Wydawców Książek. Zawiera utwory poświęcone śmierci i grzechowi, w tym cykl .Siedem grzechów głównych” (tomik do dziś uchodzi za jeden z najbardziej pesymistycznych w polskiej poezji). Jan Lechoń (1899-1956) - poeta, współtwórca i czołowy przedstawiciel grupy Skamander. Okładka projektu  E. Bartłomiejczyka.  Eugeniusz Artwiński (1892-1944) – lekarz psychiatra i neurolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, który opiekował się Lechoniem po nieudanej próbie samobójczej pisarza w marcu 1921 r. Stan dobry.