Wymiary: 45 x 61 cm
sygnowany monogramem wiązanym i datowany l.d.: 'SW | 1902'
inne tytuły: Portret panny Wandy Nowakówny, Dziewczynka oparta o stół z kwiatem cynii, Dziewczynka z różami
na odwrociu stemple konserwatora dzieł sztuki, na odwrociu ramy fragmentarycznie zachowana papierowa nalepka inwentarzowa opisana piórem: 'Julian Nowak | (...) Nr 5 | (...) | ego 4'
Pochodzenie
z kolekcji Juliana Nowaka (1865-1946), lekarza i polityka, ministra i premiera II RP, mecenasa Stanisława Wyspiańskiego, Kraków
kolekcja prywatna, Warszawa
Wystawiany
Stanisław Wyspiański. W czterdziestolecie śmierci, katalog wystawy, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, 1947
Literatura
Zdzisław Kępiński, Stanisław Wyspiański, Warszawa 1984, s. 205, il. nr 147
Helena Blum, Stanisław Wyspiański, Warszawa 1969, nr kat. 100 (il. na osobnej karcie)
Stanisław Wyspiański. W czterdziestolecie śmierci, katalog wystawy, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Kraków 1947, nr kat. 62, s. 11
Stanisław Wyspiański. Dzieła malarskie, tekst Stanisław Przybyszewski i Tadeusz Żuk-Skarszewski, indeks oprac. Stanisław Świerz, Bydgoszcz 1925, nr kat. 397, s. 53 (il.)
Biogram
Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.
